وقتی پا به کلاس درس می گذاریم و چند روزی را با دانش آموزان سر می کنیم،به این فکرمی افتیم که: عجب! چقدربا انسان های متفاوتی سروکار داریم! دانش آموزان ما ازلحاظ رفتاری، شخصیتی واستعداد با هم فرق دارند.
سازمان بهداشت جهانی تعریف مهارت های زندگی را به این شکل می آورد:«مهارتهایی روانی،اجتماعی که به ما کمک می کنند با نیازها وچالش های زندگی روزمره بهتر کنار بیاییم.
برای اولین باردرسال 1997میلادی روانشناسی به نام گیلبرت بوتوین برنامه آموزش مهارت زندگی را مطرح کرد. هدف اصلی او پیشگیری ازمصرف سیگاردربین نوجوانان بود.وقتی بوتوین درمورد علت مصرف سیگار و مواد مخدر بین کودکان و نوجوانان مطالعه کرد،فهمید دانش آموزانی که در پی مصرف این مواد برمی آیند،قابل آموزش اند و به تعبیری،دربخشی ازروش زندگی خود به مهارت های لازم دست نیافته اند.
بسیاری از آسیب های اجتماعی کودکان مثل خشونت های رفتاری،اضطراب،خشم،افت تحصیلی و نداشتن تمرکز،ریشه دراین واقعیت دارند که افراد بلد نیستند روابط صحیحی با دیگران برقرار کنند،برای مشکلات راه حل بیابند و هیجان هایشان را کنترل کنند.
دانش آموزان ما درخانواده های متفاوتی رشد کرده اند.بنابراین،روابط اجتماعی،غم ها و اضطراب های آن ها فرق می کند.چرا امروزه آموزش مهارت های زندگی به صورت جدی در نظام های آموزشی دنیا مطرح است؟ هدف اصلی آموزش مهارت های زندگی این است که کودکان و نوجوانان وحتی خود ما بزرگ سالان،مهارت هایی را بیاموزیم تا بتوانیم با خود،انسان های دیگرو کل اجتماع به طور مؤثر برخورد کنیم.
دنیای امروزبسیارپیچیده تر از گذشته است؛پیچیده و چند لایه.همگی باید بدانیم و بلد باشیم چطور و چگونه با دنیای امروز کناربیاییم،زمین نخوریم والبته اگر این اتفاق افتاد،دوباره بایستیم وقدم برداریم.اما مهمترین این مهارت ها که باید به دانش آموزان آموزش دهیم، این ها هستند:
تایید کننده مطالب : آرزو وکیلی _ معاون آموزشی دوره دوم
گرد آورنده : فریبا خاشعی _آموزگار پایه ششم